Zbor uglednih Srba u Orašcu, kod Aranđelovca, 14. februara 1804. godine, donio je odluku o dizanju ustanka protiv Turaka i za vožda izabrao Đorđa Petrovića, zvanog Karađorđe.
Sukobi Srba i Turaka izbili su poslije sječe knezova koju su započele beogradske dahije da bi zastrašile srpski narod i njegove vođe.
Prvi srpski ustanak u početku je zahvatio krajeve zapadno od Kolubare, Šumadiju i Pomoravlje, a gotovo cio Beogradski pašaluk oslobođen je 1807. godine. Ipak, sudbinu ustanka odredio je ishod rusko-turskog rata.
Kad su Rusija i Osmansko carstvo potpisali mir u Bukureštu 1812. godine, Porta je dobila pravo da zaposjedne srpske gradove i 1813. je ugušila ustanak.
Vođa Prvog srpskog ustanka Đorđe Petrović Karađorđe otišao je u Austriju, pa u Rusiju, a odmah po povratku u otadžbinu ubijen je prema nalogu kneza Miloša Obrenovića.
Karađorđe je tvorac prve slobodne srpske države poslije pada Srbije pod tursko ropstvo /1459/ i rodonačelnik je kraljevske dinastije Karađorđević.
Budući srpski vožd je u austrijsko-turskom ratu bio hajduk, a zatim trgovac u Topoli, dok je kao buljubaša učestvovao u akcijama protiv janjičara.
Istjeravši Turke iz Srbije poslije pobjeda na Ivankovcu, Mišaru i Deligradu i oslobođenja Beograda, Karađorđe je nastojao da izdejstvuje priznanje srpske države, ali međunarodni uslovi nisu bili povoljni.
Ojačao je veze sa Crnom Gorom i Rusijom i 1807. stvorio srpsko-ruski vojni savez, okončan za Srbiju krajnje nepovoljnim Bukureštanskim mirom 1812. godine.
Miloš Obrenović je nakon ubistva Karađorđa u Starom Selu, kod Velike Plane, na jednom proplanku u gustoj hrastovoj šumi podigao crkvu Pokajnicu posvećenu srpskom voždu.
