Srpska Pravoslavna Crkvena opština i parohija kotoračka u Dobrinji pominje se u devetnaestom vijeku i zvala se Sarajevsko polje. Od 1919. godine granice parohije su izmjenjene i od tada nosi naziv po istoimenom selu Kotorac koje, je zajedno sa okolnim naseljima i selima, činilo parohiju.
Ime Kotorac datira još iz doba Konstantina Porfirogenita (X vijek), koji u svojim djelima opisuje postojenje grada Katera (Kotorac) na desnoj obali rijeke Željeznice.
“Crkvice“ je naziv lokaliteta gdje se danas nalazi pravoslavno groblje u Kotorcu, a to ukazuje na nekadašnje postojanje crkvišta – mjesta gdje se narod okupljao na molitvu. Prve pisane podatke o parohiji imamo sa kraja XIX vijeka, kada se u ljetopisu pominje prvi paroh Mihailo Stanić (1872- 1890).
Bogoslužbeno mjesto nije postojalo, pa su vjernici odlazili u neke od hramova u Sarajevu, gdje je i bilo sjedište ove parohije, sve do izgradnje hrama Svetog Vasilija Ostroškog u naselju Dobrinja u Istočnom Sarajevu.
U blizini Kotorca, na lokalitetu Bijelo polje, 1939. godine, izgrađen je crkveni dom, a planirano je da se počne graditi hram. No, u vrijeme Drugog svjetskog rata ova parohija trpi velika stradanja. Tadašnji paroh kotorački, jerej Božina Minić, zajedno sa svojim parohijanima doživljava velike torture od nove ustaške vlasti i u svom izvještaju detaljno opisuje imena i načine mučeničkog stradanja svojih parohijana. Pred kraj rata partizani su mu oduzeli svu dokumentaciju i spalili je, a njega pogubili.
Komunistička vlast 1958. oduzima i nacionalizuje parohijski dom. Crkva je taj dom i zemljište otkupila od države (1983. godine). Tokom rata u BiH, jedan dio doma je preuređen i služio kao bogoslužbeno mjesto. Dom je 2002. godine srušen zbog dotrajalosti.
Komunistička vlast nije dozvoljavala izgradnju hrama u ovoj parohiji sve do pred kraj dvadesetog vijeka. Dozvola za izgradnju hrama dobijena je tek 1990. godine, pred prve višestranačke izbore u tadašnjoj državi.
Zemljište za hram poklonio je Vukan Šehovac, ugledni domaćin iz Dobrinje. Gradnja je počela krajem oktobra 1990. godine. Do početka ratnih dešavanja hram je bio ozidan i skoro u potpunosti pokriven bakrom.
Za vrijeme ratnih dejstava, hram je pretrpio znatna oštećenja. Zvonik je pogođen sa dva projektila iz bestrzajnog topa, a bakarni lim je u kontinuitetu trpio oštećenja od municije raznih kalibara.
Prvo bogosluženje u ovom hramu služeno je na Teodorovu subotu, 2. marta 1996. godine. U ljeto 1997. godine završeni su radovi na unutrašnjem uređenju hrama, a naredne, 1998. godine, završena je fasada hrama. Te godine su ugovoreni poslovi na izradi ikonostasa i ostalog inventara za hram.
Patrijarh srpski g. Pavle, uz sasluženje više arhijereja, služio je u ovom hramu, povodom proslave više jubileja Srpske pravoslavne crkve, 2. maja 1999. godine.
Hram je osveštao mitropolit Nikolaj 30. septembra 2001. godine, a sasluživao je episkop Hrizostom (sadašnji mitropolit dabrobosanski). Kumovao je Boško Radonja iz Lukavice.
Višegodišnje zakišnjavanje zidova i simsova hrama učinilo je da bude ubrzano propadanje postavljene fasade, pa se 2015. godine pristupilo obnovi. Tada je izvršena zamjena oštećenog lima na simsovima, a staro zvono je zamijenjeno sa tri nova.
Ikonostas od hrastovine u duborezu izradio je Miroslav Trbusić iz Kragujevca, 1998. godine. Ikone na ikonostasu izrađene su u manastiru Svetog Stefana (metoh man. Sv. Prohora Pčinjskog).
Hram Svetog Vasilija Ostroškog postaje mjesto okupljanja vjerujućeg naroda Istočnog Sarajeva, a kompleks oko hrama jedno od najljepših urbanih područja u našem gradu.
