Veliki srpski fizičar, elektrotehničar i pronalazač Mihailo Pupin /1854-1935/, naučnik svjetskog glasa, umro je 12. marta 1935. godine.
Iz rodnog Idvora, u Banatu, 1874. godine, poslije školovanja u Pančevu i Pragu, otišao je u SAD gdje je završio Kolumbija univerzitet u NJujorku.
Tu je, potom, bio profesor teorijske fizike i 40 godina predsjednik Instituta radio-inženjera.
Električni rezonator pomoću kojeg je preko istog provodnika moguć istovremeni prenos vijesti na različitim talasnim dužinama bio je prvi od njegovih mnogobrojnih pronalazaka.
Najvećim otkrićem – samoindukcionim kalemovima /Pupinovi kalemovi/ omogućio je prenos telefonskih razgovora na veliku daljinu.
Takođe, otkrio je sekundarne radijacije rendgenskih zraka, elektromagnetske detektore i napisao je univerzitetski udžbenik termodinamike.
Za naučni rad je 1920. odlikovan Edisonovom medaljom, a za knjigu o svom životu “Imigrant to inventor”, prevedenu pod naslovom “Od pašnjaka do naučenjaka”.
Pupin je 1924. dobio Pulicerovu nagradu. NJegovo ime nose laboratorije fizike Kolumbija univerziteta.
Godine 1912. Kraljevina Srbija imenovala je Pupina za počasnog konzula u SAD.
Ovu dužnost obavljao je sve do 1920. godine. Sa te pozicije on je mnogo doprinio uspostavljanju međudržavnih i širih društvenih odnosa između Kraljevine Srbije, a kasnije Kraljevine Jugoslavije, i SAD.
Pupin je po završetku Prvog svjetskog rata, kao tada već poznati i priznati naučnik, ali i politički uticajna figura u Americi, uticao na konačne odluke Pariske mirovne konferencije kada se odlučivalo o određivanju granica buduće Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.
