Piše: Miroslav Janković
Uloga rakijskog kazana u srpskoj istoriji i psihologiji je ogromna. On je svojim parama i tečnostima izvršio nacionalno i karakterno onesvješćivanje Srba kao malo koja pojava i predmet u njihovim životima. Više je pored kazana popijeno i iz njega poteklo zabluda i laži nego one mučenice, proliveno (tuđe) krvi u neodržanim bojevima nego džibre, rođeno lažnih junaka i istinskih lažova, koji su svojim izmišljenim pričama i maštarijama klonirali dugu kolonu nasljednika. Čiji se rep vuče sve do današnjih dana.
To bi sve još nekako i mogle da pokriju folklorne magle i zavjese vremena, da na tim mjestima kroz dječije uši, oči i srca nije u naš gen i misaoni kod ušlo ono pogubno ubjeđenje da je sve to što pričaju, lažu i izmišljaju đedovi i stričevi kod rakijske kace – istina. A ta „istina” je od tih dječaka istesala kasnije naše prvake, koji su vodili i počinjali prave ratove, komandovali svakakvim vojskama, upravljali našim državicama, koje su se selile s jedne na drugu adresu, vukući za sobom i naše jadne živote i sudbine kao vuk crkotinu u zubima.
Nije čudo što nas je svijet u posljednjem ratu prikazivao kao pijane, odrpane, neobrijane, kaljave i čađave – kao slikane kod rakijskog kazana i u „slavnim bojevima” oko njegovih vatri, kaca i buradi.
Autor je poznati srpski novinar i pisac. Do rata u BiH, bio je novinar i urednik u “Oslobođenju”. U toku i nakon rata radio je u više beogradskih redakcija, a dio svog radnog vijeka proveo je u izdavaštvu. Živi i radi u Istočnom Sarajevu i Beogradu. Tekst je preuzet iz knjige KAŽEM SEBI Marginalije o nama i drugima objavljene 2017. godine.
