U borbi sa Turcima 31. jula 1684. godine poginuo je proslavljeni srpski junak iz Ravnih Kotara Vuk Mandušić, uz Stojana Jankovića i Iliju Smiljanića najomiljeniji junak narodne uskočke epike.
NJegovi savremenicu su svjedočili da je bio hrabar vojnik, skroman i nekoristoljubiv vojvoda.
“Kad bi mu uspjelo da šta uzme u brobama sve bi podijelio među vojnicima, koji su ga voljeli, poštovali i slušali isto onoliko koliko su ga se Turci bojali”, zapisao je mletački providur Leonardo Foskolo.
Kada se tačno rodio Vuk Mandušić nije poznato, kao što se pouzdano ne zna ni mjesto njegovog dolaska na svijet – najvjerovatnije je riječ o Dalmatinskoj Zagori, a najbolji kandidat je mjesto Rupe, kod Skradina.
Alternativne hipoteze su one prema kojima vodi porijeklo iz Velestova, kod Cetinja, ili makedonskog Tetova.
Ondašnji izvori nazivaju ga Morlakom, što je riječ izvedena iz italijanske riječi “Morlako” i latinske “Morlahus”, sa značenjem “Crni Vlasi”.
Vlasima je nazivano hrišćansko, mahom pravoslavno stanovništvo BiH, Dalmacije i Krajine.
Vuk Mandušić bio je glavni komandant morlačke vojske, jedan od najistaknutijih harambaša u Dalmatinskoj Zagori koji se borio protiv Osmanskog carstva u Kandijskom ratu.
On je jedan od čuvenih junaka srpske epske poezije. Petar Drugi Petrović NJegoš ovjekovječio je Vuka Mandušića u “Gorskom vijencu”.
