Desanka Maksimović rođena je 1898. godine u selu Rabranici.
U tom selu je njen otac radio kao učitelj. Još dok je bila sasvim mala, njena porodica se preselila u selo Brankovina kod Valjeva. Baš u ovom selu, bogatom šumarcima, bregovima i dolinama zavoljela je prirodu i kasnije često pisala o njoj. Često je pisala o djetinjstvu, biljkama i životinjama, o pojavama u prirodi.
Studirala je na odjeljenju za svjetsku književnost, opštu istoriju i istoriju umjetnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu.
Nakon diplomiranja, prvo je radila u Obrenovačkoj gimnaziji, a zatim kao suplent u Trećoj ženskoj gimnaziji u Beogradu. U Parizu je provela godinu dana na usavršavanju kao stipendista francuske vlade.
Nakon što je od 3. septembra 1925. godine radila oko godinu dana u Učiteljskoj školi u Dubrovniku, prešla je ponovo u Beograd, gdje je radila u Prvoj ženskoj realnoj gimnaziji (današnjoj Petoj beogradskoj gimnaziji).
Početkom Drugog svjetskog rata otišla je u penziju, ali se u službu vratila 1944. i u istoj školi ostala do konačnog penzionisanja, 1953. godine. Desanka je bila pjesnik, pripovjedač, romansijer, pisac za djecu, a povremeno se bavila i prevođenjem, mahom poezije, sa ruskog, slovenačkog, bugarskog i francuskog jezika.
Objavila je oko pedeset knjiga poezije, pjesama i proze za djecu i omladinu, pripovjedačke, romansijerske i putopisne proze. Svoje prve pjesme objavila je 1920. godine u časopisu “Misao”.
