Na današnji dan prije 29 godina, preminuo je Veljko Milanković, komadant legendarnih “Vukova s Vučijaka”.
Veljko Milanković je rođen 5. januara 1955. godine u selu Kremna blizu Prnjavora, Republika Srpska, a preminuo 14. februara 1993. godine u Beogradu.
Po profesiji je bio saobraćajni tehničar a prije rata je bio privatni preduzetnik.
Na Vidovdan 28. juna 1991. godine, odlučuje da pomogne svom narodu u ratu koji je tada zahvatio Jugoslaviju. Ide u mjesto Golubić, kod Knina, i tamo završava obuku kod Kapetana Dragana.
Milanković se isticao na obuci kao veoma disciplinovan i dobar vojnik i po završetku obuke dobija čin poručnika. U rodnom kraju formira jedinicu “Vukovi s Vučijaka”. Ubrzo on i njegovi „Vučjaci“ postaju istaknuti borci i junaci. Bili su svuda gde su se vodile teške borbe, Modriča, Derventa, Jasenovac, Pakrac, Okučani, Bosanska i Kninska Krajina.
Avgusta 1991. godine sa svojom oslabljenom jedinicom zauzeo je spomen park Jasenovac. U toku borbe na Brončicama, jedinica „Vukovi sa Vučjaka“ koja je brojala 47 vojnika, ubila je 37 neprijateljskih vojnika a više desetina je ranjeno. Tom prilikom zarobljena su dva tenka M-84, jedan oklopni transporter, veće količine oružja i municije.
Krajem februara 1992. godine je ranjen tokom borbi kod sela Smrtić u Zapadnoj Slavoniji odakle je prebačen u Banju Luku gde je operisan i prevezen na VMA na liječenje.
Teško je ranjen u uličnim borbama u selu Kašić (opština Benkovac) 4. februara 1993. godine kada je tokom dejstva artiljerije u operaciji Maslenica pogođen u desnu stranu grudi. Umro je 14. februara na VMA u Beogradu. Tri dana kasnije sahranjen je na rodnoj Kremni.
Dana 23. juna 1993. posmrtno je odlikovan ordenom Miloša Obilića.
Hapšenje Vukova
Vukovi su, dokazavši se borbama u Zapadnoj Slavoniji, na početku rata, izrasli u elitnu jedinicu.
Kao takvi, Vukovi, nisu odgovarali tadašnjim političko-policijskim strukturama Bosne i Hercegovine. Nakon povratka iz Zapadne Slavonije, 14 i 15.novembra 1991.god. MUP BiH organizuje hapšenje komandanta Veljka Milankovića i većine boraca iz jedinice.
Vukovi uspijevaju da odbace lažne optužbe. Čim su oslobođeni, ne izgubivši moral, ponovo odlaze u Zapadnu Slavoniju da pomognu braći u borbi protiv neprijatelja.
Za izuzetne junačke podvige u oružanim borbama koje predstavljaju naročit primjer junaštva i služe kao uzor budućim generacijama kako se treba boriti za Republiku Srpsku,
Vukvi su, tokom rata, odlikovani ordenom Miloša Obilića, a u miru Karađorđevom zvijezdom Republike Srpske prvog reda. Komandant Vukova, poručnik Veljko Milanković, takođe je odlikovan ordenom Miloša Obilića.Kroz bataljon je prošlo oko 700 boraca, od kojih je 47 poginulo, a 180 ranjeno.
Probijanje Koridora života
Veoma značajnu, ako ne i presudnu, ulogu je imao u probijanju „Koridora Života“.
Iako je imao gips na nozi, odbijao je da ode iz borbe, i sa svojim vojnicima je prvi bio u probijanju „čvrstog koridora“. Kao komandat jedinice tokom probijanja koridora vodio je borbe kod Dobar Kule (1. jul 1992.), Bijelog Brda, Jakeša, Čardaka, Cera, Modriče (26. jun 1992.) i Odžaka (12. jul 1992).
22.juna 1992. godine, po naređenju generala Momira Talića, zaslugama u ratnim akcijama, Vukovi sa Vučijaka formirani su kao Prvi udarni bataljon Prvog krajiškog korpusa Vojske Republike Srpske. To je bila velika čast za pripadnike te jedinice.
„Nož na puške“
Junaštvo Veljka i njegovih boraca ostaće zapamćeno u analima ovog rata: „Momci „vječitog poručnika Milankovića“ izveli su jedini klasičan juriš „na nož“ viđen u ratu 1992. godine. Krećući u napad na zabunkerisano brdo Jakeš razvili su se u strelce, izneli zastavu u prve redove i posle komande „NOŽ NA PUŠKE“ poletjeli grudima na neprijateljske rovove… Devet ih je poginulo, dvadesetak ranjeno – Jakeš je pao.”
