Piše: Ljubiša Malenica
Ideološka transformacija ljudske civilizacije, ono što se često naziva društvenim inžinjeringom, sastavni je dio zapadne, posebno američke, strategije u međunarodnim odnosima.
Ovaj elemenat mora biti posmatran zajedno sa svim ostalim silnicama američkog uticaja i jedino se kroz ovu perspektivu može i shvatiti. Glavna pokretačka snaga trenutne ideologije Sjedinjenih Država, bez obzira kako je nazivali, počiva na patologiji krupnoga kapitala koji teži da se proširi na čitavu planetu te da ukloni sve prepreke sopstvenome cirkulisanju.
Sa stajališta ekonomije, ovakva situacija bi dovela do stvaranja uskog sloja hiperbogatih, kosmopolitske elite koja bi samu sebe posmatrala kao građane svijeta te kojoj bi sve privilegije bile lako dostupne i ostatka čovječanstva svedenog na siromaštvo i potlačeni status ovoga ili onoga oblika. Takvi vidovi elite već postoje, ako ništa drugo, u prototipskoj formi, mada je njihova globalna dominacija daleko od konačne ili pak osigurane. Štaviše, ako posmatramo globalni razvoj situacije, možemo američku elite od prije tri decenije, grubo gledano, uporediti sa ovom kosmopolitskom elitom megalopolisa, odnosno svjetske države, iako bi morali, u datom slučaju, uzeti u obzir da se moć ove elite lagano rasipala, da se bude preciznije, sam dati sloj američkih „izuzetnika“ je svoju moć potrošio uzaludnim ratovima i ciničnim, jasno vidiljivim, narušavanjima međunarodnog zakona.
Kada se govori o vidu društvenoga uređenja, svijetu koji je za sebe predvidio globalni kapital najviše pogoduju atomizovana društva u kojima je glavni i jedini oblik postojanja čovjeka dezorijentisani pojedinac, pretvoren u potrošača i u potpunosti odvojen od svakog oblika kolektivnoga, komunalnog, identiteta ili aktivnosti, štaviše koji uopšte nije svjestan da takvi oblici akvitnosti postoje.
Da bi se dato stanje postiglo neophodno je u potpunosti obesmisliti date kolektivne identitete, kao što su pripadnost naciji, porodici, vjeri, kulturu, civilizaciji, tradiciji i učiniti ih ispraznim formama koje bi potom zamijenili „odgovarajući“ oblici aktivnosti pojedinca, kao što su zabava, internet, mediji, potreba za stalnom informisanošću, virtuelna stvarnost kojima bi se pokušao nadoknaditi nedostatak istinske povezanosti i osjećaja pripadnosti zajednici, u kojima bi otuđeni pojedinac pokušao da pronađe osjećaj pripadnosti i smisla.
Među nabrojanim oblicima kolektivnog identiteta, te onim društvenim strukturama koje date oblike identiteta održavaju, regenerišu i reprodukuju ističe se porodica, s obzirom da je ona, prvenstveno, gradivna jedinica društva, a potom i prvobitni okvir unutar kojega mlada osoba stiče početna znanja o sebi, svojoj zajednici te prirodi oko sebe. Neminovno, ovaj skup inicijalnih spoznaja o sebi i svijetu uključuje i elemente saznanja o sopstvenom kolektivnom identitetu, pri čemu se postiže posredno povezivanje predaka i potomaka u jednu organsku cjelinu.
Steći znanje o sopstvenom kolektivnom identitetu obavezno podrazumijeva razvoj spoznaje o svojim precima, počevši sa roditeljima sopstvenih roditelja, te prihvatanje činjeničnoga stanja da niti jedan pojedinac nije isključivo pojedinac već da u prostoru i vremenu nastavlja čitav niz svojih predaka te da će, eventualno, i on im se pridružiti u datoj ulozi poslužuvši kao izvor čitavom nizu potomaka. Od izuzetnoga značaja je uvijek imati na umu da porodica kakvom je poznajemo danas, te kakvu uzimamo zdravo za gotovo, nije samo vid biološko-društvene strukture.
Najstariji poznati posmrtni ostaci porodice potiču iz njemačkoga grada Eulea, sačinjavaju ih skeleti oca, majke te njihova dva sina i stari su više od 4.600 godina. Kada se ovo uzme u obzir jasno je da porodica zapravo predstavlja društvenu adaptaciju na okolinu koja se u toku čitave ljudske civilizacije pokazala kao najizdržljiviji i najotporniji oblik organizovanja života pojedinaca na najnižem stepenu.
Porodica se nameće kao jedna od glavnih prepreka pretvaranju potrošnje iz svakodnevne neophodnosti u način života u kojemu sama ta potrošnja postaje smisao rada i postojanja pojedinca. Porodica je onaj okvir u kojem se stiče disciplina, poštovanje prema starijima, okvir koji podstiče socijalizaciju te doprinosu razviju postupanja u skladu sa principom odloženog zadovoljstva, odnosno sposobnost samokontrole i svijest o njenoj neophodnosti.
Kao što možemo uočiti, porodica shvaćena kao otac i majka sa potomstvom, kolokvijalno rečeno, tradicionalna porodica, služi kao oslonac svim ostalim strukturama kolektivnog identiteta i predstavlja zaštitu od patologija koje se javljaju kao fenomeni neraskidivo vezani uz hiperindividualizaciju društva i konačne faze njegovoga rastakanja.
Upravo iz ovoga razloga je degradacija porodice, koja traje već decenijama, posebno u Sjedinjenim Državama, predstavljala jedan od glavnih ciljeva svih onih društvenih sila koje, voljno ili ne, rade u korist krupnoga kapitala i neoliberalnog poretka koji bi da se ostvari u globalnim okvirima. U ovu grupu aktera, ponekad definisanih kao „korisni idioti“, spadaju različiti grupe koje mogu biti čak i suprotstavljene jedne drugima. Iako zastupnici feminizma te zagovornici migracije i otvorenih granica mogu biti, u svojoj suštini, suprotstavljeni jedni drugima, njihova ideološka borba protiv „patrijarhata“ i „rasističkoga društva“ će ih neminovno ujediniti u napadu na one elemente otpora koje obje strane vide kao opasne. Ista situacije je u odnosu između feminista koji, navodno, zagovaraju borbu za ženska prava, i grupa koje nameću čitavom društvu narativ transseksualnosti kao prirodne i poželjne pojave, što je već sada dovelo do društvenih deformacija kao što je učešće muških sportista u ženskim sportovima, na osnovu ničega drugog do njihove samoidentifikacije kao žena, te daleko opasnije promovisanje hirurških zahvata „promjene“ pola među djecom i maloljetnicima.
Zastupničke grupe transseksualizma će stajati zajedno u borbi protiv porodice sa zagovornicima otvorenih granica iako migranti koji stižu u Evropu, i Zapad uopšteno, primarno potiču iz islamskih ili radikalizovanih društava koja se odlikuju odbijanjem svih onih normi ponašanja koje se, u zavisnosti od konteksta, nazivaju evropskim ili zapadnim vrijednostima. Između ostalog, migrantske zajednice se odlikuju autogetoizacijom te stvaranjem sopstvenih kulturnih i civilizacijskih zona na tlu Evrope, unutar kojih, samom prirodom stvari, ne postoji prostor za vidove ponašanja prihvaćene unutar kolektivnog Zapada a koje većina migrantskih zajednica, kao i apsolutna većina stanovnika Istočne Evrope vidi kao devijantne.
U sličnom položaju se nalaze i zagovornici prava homoseksualaca te grupe koje promovišu homoseksualizam kao normalan životni stil, a pri tome istovremeno zagovaraju otvorene granice i neograničenu migraciju. Sve navedeno jasno ilustruje da između svih navedenih grupa postoji prihvaćeno shvatanje da su pravi neprijatelji u njihovom naporu da društvo transformišu u skladu sa svojim ideološkim postavkama, zapravo oni koji streme da očuvaju tradicionalno uređenje društvenih odnosa, dok se migranti, i sve druge „manjinske“ grupe prepoznaju kao stalni, ili privremeni, saveznici u ovoj borbi.
Kada se sve navedeno uzme u obzir, napad na porodicu, posebno od strane LGBT aktivista, čiji primarni cilj je normalizacija različitih oblika seksualne devijantnosti unutar same porodice, je sasvim razumljiv. Iz perspektive aktivista, to je direktni napad na samu srži strukture koju onu smatraju neprijateljskom, odnosno napad na čitavu temeljnu koncepciju društvene organizacija kakva je ona bila tokom čitave istorije ljudske civilizacije.
Promocija homoseksualizma i ostalih devijantnih načina seksualnog ponašanja u svojoj suštini počiva na predstavljanju i promovisanju datih vidova odnosa kao nečega što je sasvim normalno, poželjno te, što je i najvažnije, prirodna alternativa heteroseksualnoj vezi. Štaviše, sa vremena na vrijeme se vrše napori, komplementarni sa ranijim procesima, da se ovaj odnos kategoriše i kao stil života. Ovaj pokušaj „prodaje“ normalnosti datoga ponašanja, i svih njemu sličnih, istovremeno je usmjeren i protiv specifičnosti intimnoga odnosa između muškarca i žena, koji niti može biti stavljen u ravan sa ostalim seksualnim ponašanjima, biološki i društveno posmatrano, niti može imati isti značaj za jednu društvenu zajednicu kao oblici seksualnih devijacija koji se nameću kao normalni.
Značaj heteroseksualnoga odnosa, za društvo i pojedinca, ono što ga čini jedinstvenim oblikom intimnoga odnosa, ogleda se u činjenici da se samo putem ovoga odnosa stvara novi život, da se samo na ovaj način pojedinac nastavlja a kolektiv regeneriše. Potomstvo, bez obzira koliko u savremenom svijetu ono bilo posmatrano iz individualne perspektive, ima svoju i kolektivnu dimenziju, u smislu onoga što dato potomstvo predstavlja za određenu zajednicu. Suštinski posmatrano, održavanje i obnova kulturnih, tradicijskih, vjerskih, društvenih i civilizacijskih normi, štaviše sama biološka regeneracija jednoga društva, počiva upravo na dobijanju potomstva, njegovom uklapanju u sopstvenu zajednicu te prisvajanju njenih normativnih okvira.
Niti jedan drugi oblik intimnoga odnosa ne može biti uspoređen sa značajem i ulogom intimne veze između muškarca i žene. Istovremeno, sam dati odnos i njegove sigurne posljedice, u obliku potomstva, predstavljaju jedan od glavnih preduslova zasnivanja porodice i bračnoga odnosa. Sa opravdanim razlogom se porodica posmatra kao elemenat društva koji do određenoga stepena i oblikuje dato društvo. Sasvim je logično da napadi protiv ovoga temeljenog društvenog i biološkog shvatanja porodice dolaze od strane onih koji žele izvršiti transformaciju društva te obesmisliti ne samo shvatanje pojma porodice već i samu suštinu date društvene strukture putem dodavanja istoj elementa koji narušavaju njenu društvenu ulogu te, na posljetku, u potpunosti dovode u pitanje njeno postojanje.
Zapadna globalna dominacija, koja je obilježila kraj dvadesetog i početak dvadeset prvoga vijeka, sa sobom je donijela, pored geopolitičkoga i ekonomskoga prvenstva zapadnih država i globalno nametanje zapadnoga ideološkog modela kao univerzalnog.
U svome poznatom radu „Ekonomija postmoderne“ srpski akademik Jovan B. Dušanić ističe da teorijski „koreni aktuelne globalne krize, najveće posle one iz tridesetih godina XX stoleća, nalaze se u neoliberalizmu, ideologiji koja održava duh postmoderne…Ideologija moderne posmatra istoriju kao jedan lineralni razvoj i veruje u stalni progres čovečanstva, prioritet sadašnjosti nad prošlošću, te budućnosti nad sadašnjošću. Moderna smatra da stalno napredovanje čovečanstva vodi ka sve većoj slobodi, demokratiji, društvenoj jednakosti i usklađenosti individualnih i zajedničkih interesa…u postmoderni (kada je uticaj crkve marginalizovan) postoji trend slabljenja i autoriteta nacionalnih država i sve veći uticaj nadnacionalnih struktura i nevladinih organizacija (obe kontrolisane od strane krupnog kapitala)…Oslobađajući čoveka od Boga, potčinila ga je razumu, koji nije ništa drugo nego nova forma porobljavanja čoveka, novi diktator i tiranin. Razum postaje Bog moderne…Postmoderna se zalaže za potpuno oslobađanje čoveka od svakoga tradicionalnog (religioznog, nacionalnog, istorijskog) poretka stvari (sada čak i biološkog, tj. Bogom date prirode) kako bi moga da bez bilo kakvih (moralnih, erotskih i drugih) ograničenja ostvaruje svoje nagone, želje i pobude…Osnovni princip postmoderne jeste da univerzalne (opšte) vrednosti ne postoje…Postmoderna odbaciju tradiciju i institicuje, a moral tretira kao socijalnu uslovljenost i kao takav on je relativan…Ne postoji objektivna istina, nego samo suvjektivne, odnosno različite interpretacije istine…Sve ono što predstavlja temeljne vrednosti (religija, porodica, moral, istina, pravda) na osnovu kojih mogu da se ocenjuju stvari i pojave u društvu relativizuje se kako se ne bi ugrozio nečiji interes“.
Iako nešto duži, ovaj citat iz rada Jovana Dušanića odlično ilustruje temeljnu ideološku postavku na kojoj počiva savremeni napad na porodicu te psihološko stanje onih koji dati napad osmišljavaju, podržavaju i izvode. Napadi kojima je porodica, kao društvena kategorija, danas izložena dolaze od više različitih aktera, pri čemu se aktivnost homoseksualnog lobija posebno ističe. Nastojanja da se porodica razbije te isprazni od svrhe najprostije se mogu rastaviti u dvije kategorije, napadi koji su usmjereni prema samoj djeci te napadi koji su usmjereni protiv roditelja.
Kada se govori o napadu na roditelje, ovo podrazumijeva dovođenje u pitanje, sa konačnim ciljem generalizacije, neophodnosti da roditelji budu otac i majka, te da oboje budu prisutni u životu svoga potomstva. Postoji opsežno naučno štivo koje govori upravo u prilog činjenici da „tradicionalna, religijska bračna norma – doživotna, isključiva seksualna unija između muškarca i žene – koristi djeci s obzirom da im osigurava brigu sopstvenoga oca i majke“. Štaviše, isto istraživanje je pokazalo da u slučajevima kada djeca odrastaju u porodici sa samo jednim roditeljem, poželjnije je da taj roditelj bude otac. Prisustvo oca je od ključnog značaja prilikom suzbijanja riskantnog ponašanja kod djece, kao što je ulazak u jednoročne intimne veze, utiče na zdrav i stabilan psihološki razvoj djece, razvija pozitivan odnos prema ulogama koje oba spola ispunjavaju kako unutar same porodice tako i u široj društvenoj zajednici, podstiče empatiju i zdrav emocionalni razvoj te pozitivno utiče na uspjeh prilikom školovanja. Ipak, od većeg značaja je dokazano postojanje uzročno-posljedične veze između prisustva i brige oba roditelja te razvojnih rezultata samoga djeteta.
Ovaj temeljni izraz porodičnoga života, arhetip dualnosti roditeljstva u kojemu komplementarnu ulogu igraju otac i majka danas se pokušava narušiti svođenjem muško-ženskoga para na ništa više do samo jednu od mogućih kombinacija. U skladu sa ovom logikom otac i majka mogu biti i dva muškarca, dvije žene, ljubavnici u nekom obliku poligamijske veze, transspolne osobe koje vjeruju da mogu transformisati sopstveni spol te drugi pripadnici svih „ugnjetavanih“ manjina čije postojanje nam se uporno ističe kao sasvim normalno, poželjno i prihvatljivo. Štaviše, u kontekstu iznad navedenog, sasvim je logično da se termini otac i majka prestanu koristiti te da se umjesto njih upotrebljavaju sterilni izrazi roditelj 1 i roditelj 2. Kada se isprati logika argumentacije iza procesa rastavljanja koncepta roditeljstva kao muškoga i ženskoga komplementarnog napora od izuzetnoga društvenog značaja, koji zahtjeva odgovornosti no donosi i zadovoljstvo, pri čemu su termini otac i majka neupitni izrazi prepoznavanja spolne pripadnosti i uloge pojedinačnoga roditelja, jasno je da na kraju ove aktivnosti čeka roditelj kao u potpunosti amorfna kategorija, bez ikakve jasno raspoznatljive karakteristike, uloge i dužnosti.
S obzirom da se čitav projekat rasturanja porodice kreće u pravcu obesmišljavanja svih podstruktura i međusobnih odnosa koji postoje unutar porodice kao društvene jedinice, kritika uloge, odnosa i statusa oca i majke se nameće kao jedan od ključnih koraka, bez kojega je čitav proces suštinski besmislen.
Krajnji cilj, uslovljavanja nastanka društvenog sistema koji uopšte ne poznaje kategoriju porodice, se logično uklapa u ranije spomenutu postmodernu viziju budućega i poželjnog društvenog uređenja unutar koga atomizovani pojedinac predstavlja krajnji domet ljudskoga postojanja svedenog na prosto postojanje zaradi potrošnje i malo čega više. Jedna od opasnosti ovakvoga razvoja ljudskih društava, koja je od različitih autora veoma rano uočena, jeste i postepeno no sigurno pretvaranje i samoga čovjeka u robu, a kada se to prenese na polje porodice i potomstva, nameće se sasvim moguća, i danas prisutna, potpuno nečovječna mogućnost da će se u budućnosti kakvu gradi duh postmodernizma djeca kupovati na otvorenom tržištu, vlasništvo onih koji su ih kupili, sama kupljena od majki koje su ih rodile prosto kao vid sticanja finansijke dobiti, ili pak, ako to tehnološki razvoj dozvoli, nastala u nekoj fabrici-farmi specijalizovanoj za uzgoj djece po narudžbi ili pak za široko tržište, jer na posljetku, kada se podvuče crta, šta drugo ostaje unutar postomodernističke vizije budućnosti do tržišta kao cilja rada i svrhe postojanja, razloga za smrt i život, izvora dobra i zla, kao novoga božanstva kojem se poklanja čitava ljudska vrsta.
U kontekstu svega rečenog iznad uopšte ne treba da nas iznenađuje činjenica da je američka savezna država Kalifornija uvela novi zakon u svoj pravni sistem kojim se zabranjuje školskim distriktima da obavještavaju roditelje o promjeni spolne identifikacije njihove djece. Suštinski ovo znači da u okvirima sve i jedne škole u Kaliforniji američka djeca mogu biti indoktrinisana kako bi prihvatila ideologiju transspolnosti i homoseksualizma. Tako društveno inžinjerisana, ova djeca će, navodno sama, osjetiti da nisu više dječaci ili djevojčice već suprotno, ili nešto sasvim treće, te će tako i početi da se ponašaju istovremeno zahtjevajući od ostatka društva da njihovo ponašanje prihvati kao normalno, da bi na kraju došli u fazu kada će se odlučiti za hiruršku promjenu spola koja će samo naškoditi njihovom zdravlju te nepovratno uništiti njihovo tijelo. U toku čitavoga ovog procesa škola neće uopšte biti obavezna da vrši komunikaciju sa roditeljima po pitanju stanja i ponašanja njihove djece dok su ona u školi.
Jasno je da se putem ovoga zakona vrši odvajanje djece od autoriteta roditelja, no istovremeno i od roditeljske zaštite. Samome djetetu se nameće narativi da ono odlučuje o sebi, iako u suštini biva manipulisano višestranim interesima čije postojanje i djelovanje prevazilazi njegove kapacitete shvatanja. Ovaj zakon i mnogi slični njemu za osnovni cilj imaju urušavanje roditeljskog autoriteta, no i spona koje povezuju između roditelje i djecu, koje se zasnivaju na povjerenju i ljubavi, na odnosu koji često prevazilazi mogućnost kvantifikovanja, no koji ništa manje nije stvaran. S jedne strane, roditelji gube pravo da sopstvenu djecu podižu u skladu sa sopstvenom tradicijom i kulturom, odnosno onime što smatraju najbolje za svoje potomstvo, time lagano bivajući kondicionisani da prihvate kao sasvim normalno pravno nasilje nad sobom i svojim pravima kao roditelja. S druge strane, jedan od ključnih momenata izvođenja ovoga zakona u praksi jeste indoktrinisanje djece da na sopstvene roditelje gledaju kao na opasnost što će vremenom degenerisati u viđenje roditelja kao neprijatelja, posebno u onim slučajevima kada otac i majka odbiju da prihvate novostečeni spolni identiteti svoga djeteta.
Kao što je ranije istaknuto, na prostoru Kalifornije, no i čitavoga Zapada, ovaj zakon je samo jedan u nizu normativnh akata kojima se vrši, u zavisnosti od samoga zakona, posredan ili neposredan napad na porodicu i njene pojedinačne članove.
Istovremeno, djeca koja su meta drugog smjera napada na porodicu, ostavljaju se putem svih ovih zakona nezaštićena i izložena uticajima različitih nepoželjnih aktera. U sklopu ovih nepoželjnih uticaja u samom vrhu se nalazi proces seksualizacije djece, pri čemu se gej parade pojavljuju kao jedna od najčešće korištenih platformi kako bi se normalizovalo prisustvo djece u homoseksualnim aktivnostima te kako bi se, u isti mah, sama homoseksualnost i sve prateće devijacije normalizovale iz perspektive same djece. Homoseksualne parade su događaji nesumnjivo okaraterisani, posebno u posljednjih nekoliko godina, eksplicitno seksualnim ponašanjem te seksualnom tematikom. Oko ovoga ne može biti rasprave s obzirom da audio-vizuelni i slikovni materijali sa datih događaja ne ostavljaju prostora za diskusiju. U takvome okruženju djeci nije mjesto, ni pod kojim uslovima. Jedna od ključnih karakteristika djetinjstva jeste da je ono zamalo pa u potpunosti deseksualizovano. Sasvim je jasno da je prostor seksualnoga prostor odraslih osoba. Uvođenjem djece u dati prostor može se poslati jedna i samo jedna poruka, a to je da se i ona posmatraju kao seksualni objekti ili pak kao eventualni učesnici u seksualnom činu. Unutar okvira seksualnoga ne postoje posmatrači. Na ovaj ili onaj način, svi su učesnici. Na posljetku to je i poenta seksualizacije djece, učiniti ih voljnim učesnicima u seksualnim aktima te na taj način izvršiti normalizaciju pedofilije. Jedan od omiljenih slogana LGBT zajednice naglašava da „ljubav je ljubav“. Shodno tome, ne postoji problem kada se prilikom gej parada uzvikuje „dolazimo po vašu djecu“. Sada se otvoreno govori ono što se prešućivalo do prije par decenija.
Od strane glavnih i pratećih medija sve ovo je propraćeno sa otvorenom podrškom i promocijom, otvorenim zagovaranjem ispravnosti ovakoga ponašanja, suštinski, naporima da se dato ponašanje normalizuje. Kao što je istaknuto ranije u tekstu, od strane savremenih zapadnih ideologa porodica, kojoj se obično dodaje prefiks tradicionalna, no koju bi trebalo nazivati prirodnom, je prepoznata kao prepreka koja se mora ukloniti. Napad na roditelje, njihov autoritet, dovođenje u pitanje pretpostavke najboljih namjera ka sopstvenoj djeci, demonizacija njihove disciplinske uloge, umanjivanje kolektivnoga značaja roditeljstva te značaja pojedinačnih uloga oca i majke, sve to predstavlja jasan napor ka rastakanju porodice, kojim se obesmišljava sama uloga i funkcija roditelja te se putem toga obesmišljavanja zapravo uklanja najprisniji stepen bezbjednosti kojim se djeca štite od negativnih društvenih procesa i fenomena.
Drugi korak, usmjeren potom direktno na samu djecu, jeste njihova seksualizacija čime se otvara put dječijoj eksploataciji te konačnoj normalizaciji pedofilije, što je proces koji se, sa različitim intenzitetom, na Zapadu odvija već više decenija.
Mirjam Hejn, tada još uvijek student, se polovinom 2018. učesnicima TEDx događaja organizovanom na Univerzitetu u Vurcbergu obratila sa prezentacijom na temu „Pedofilija je prirodna seksualna orijentacija“. Hejn je pedofiliju predstavila kao nepromjenjivu ličnu karakteristiku, poredeći je sa heteroseksualnošću, te je svoje stavove opravdala tvrdnjom da ne bi trebali „povećavati patnju pedofila njihovim isključivanjem, ruganjem ili okrivljivanjem…Postupajući tako, mi povećavamo njihovu izolaciju i šanse za seksualno zlostavljanje djece“.
Već ovde možemo uočiti pokušaj pomjeranja Overtonovog prozora kroz tvrdnju da je pedofilija sasvim normalna seksualna orijentacija koja se može, bez većih problema, uporediti sa heteroseksualnim odnosom. Ne iznenađuje ni igranje na kartu emocija te korištenje pojma patnje. Svrha nije humanizovate osobe koje su podlegle pedofiliji kao mentalnom poremećaju, svrha je normalizovati samu pedofiliju putem davanja ljudskoga lica jednom degenerativnom fenomenu.
U članku za britanski Gardijan, iz 2013. Džon Henli opisuje kako je „Nacionalni savjet za građanske slobode, trenutno poznat kao lobistička grupa pod imenom Liberti, 1976. podnio parlamentarnom odboru prijedlog za reviziju krivičnog zakona unutar koje se isticalo da „seksualna iskustva sa odraslom osobom u koja se dijete svojevoljno upusti ne uzrokuju nikakvu prepoznatljivu štetu…Suštinska potreba je promjena stava koji pretpostavlja da svi slučajevi pedofilije uzrokuju trajnu štetu“.
Štaviše, tokom 70-tih, grupe poput Pedofilske akcije za oslobođenje (Pedophile Action for Liberation) te Pedofilske razmjene informacija (Pedophile Information Exchange) su postale članovi Nacionalnog savjeta za građanske slobode, jedne od najstarijih i najpoznatijih zagovaračkih grupa u Velikoj Britaniji, koja je kasnije i otvoreno dovodila u pitanje prirodu traume žrtava pedofilije. U istom periodu, na teritoriji Sjedinjenih Država oformljena je organizacija pod nazivom Sjevernoamerička asocijacija za ljubav između muškaraca i dječaka (North American Man/Boy Love Association – NAMBLA) čiji svrha je bila slična kao i kod grupacija iz Velike Britanije.
Old Dominion univerzitet, jedna od prestižnijih institucija iz savezne države Virdžinije, se pronašla u žiži javnosti nakon što je Alin Voker, pomoćni profesor sociologije, objavio svoju knjigu „Duga, tamna sjenka – osobe koje privlače maloljetnici i njihova potraga za dostojanstvom“ (A Long, Dark Shadow: Minor-Attracted People and their pursuit of dignity). Vokerova knjiga se može čitati kao poziv na destigmatizaciju, odnosno normalizaciju, pedofilije.
Sama knjiga je izazvala burnu reakciju kako javnosti tako i studenata Old Dominiona, posebno nakon što je utvrđeno postojanje veze između Vokera i Prostazija fondacije (Prostasia Foundation), koju mnogi vide kao NVO čiji osnovni cilj je potpuna društvena normalizacija i prihvatanje pedofilije. Postoje naznake da je u toku i tiha kampanja kojom se želi transformisati sam naziv ove devijantnosti, te pedofili postaju „osobe koje privlače maloljetnici“ (Minor Attracted Persons – MAP).
Kao što su to radili homoseksualci, feministi i ostale „obespravljene manjine“ i zagovornici pedofilije sada pokušavaju da ovaj poremećaj prokrijumčare u ravan svakodnevnoga koristeći se terminima kao što su ljudsko dostojanstvo, razumijevanje, tolerancija, prava, jednakost, prihvatanje i slično. Kompletan politički rječnik homoseksualaca, transseksualaca i sličnih sada je prisvojen od strane zagovornika normalizacija pedofilije, bez obzira dopalo se to ovim grupama ili ne. Slogan „ljubav je ljubav“, korišten u mnogo navrata ranije, može i ovde biti sasvim legitimno upotrebljen od strane advokata normalizacije. Kada jednom pređemo taj prag, i sa ljubavlju počnemo da opravdavamo različite devijantnosti, ne postoji vid seksualnosti koji na taj način ne može biti normalizovan.
Porodica i njen status, kakav je utvrđen istorijskim okolnostima i društvenom praksom, ne može biti dovedena u pitanje ako je cilj održati i obnoviti stabilno i zdravo društvo. Često se ponavlja da ona zajednica koja ne vodi brigu o svojim najmlađim nema osiguranu budućnost, štaviše, može se slobodno reći da takva zajednica uopšte nema budućnosti. Napad na porodicu, i njene pojedinačne članove, to je sasvim jasno, je orkestriran projekat s ciljem obesmišljavanja porodice u obliku koji je ona imala hiljadama godina, sve u svrhu dovođenja do kraja jedne ideologije koja u svojoj suštini počiva na mržnji ka čovjeku i životu uopšte te obožavanju smrti zaradi smrti same. Sa dobrim razlogom se porodica naziva osnovni gradivnim blokom svakoga društva. Od porodice sve počinje, u porodici sve završava. Zdrava i prirodna porodica je stub nosač zdravoga i prirodnoga društva. Svaki pokušaj da se porodica iznova definiše, da se odnosi unutar nje izvitopere ili oslabe, da se njeni članovi okrenu jedni protiv drugih, da se naruši hijerarhija autoriteta i odgovornosti te bliskost koja postoji unutar porodice mora biti shvaćena kao napad na društvo, odnosno napad na sve nas.
